× در مهربانی همچون باران باش که در ترنمش علف هرز و گل سرخ یکی است. / ساده از کسی نگذر شاید این آخرین باری باشه که لایق دوست داشتنی.... / هرگز از کسی که همیشه با من موافق بود چیزی یاد نگرفتم / نمیدانم چرا اینگونه هست وقتی نگاه عاشق کسی به توست میبینی اما دلت بسته به مهر دیگریست بی اعتنا میگذری و عاشقانه به کسی مینگری که دلش پیش دیگریست / چقدر سخت است منتظر کسی باشی که هیچوقت فکر آمدن نیست / گرمترین بوسه هایت را نصیب کسی کن که در سردترین لحظه ها به ‏یاد توست

آدرس وبلاگ من

nieisham.goohardasht.com

آدرس صفحه گوهردشت من

goohardasht.com/niive

بي نام و نشان

توان زیبا نوشتن ندارم . قلم در دستانم غریبی می کند و واژه ها از آسمان خیالم می گریزند .سخت و سنگینم . ذهنم مشوش است و وجودم مملو از تاریکیست . تشنه ی جرعه ای آرامشم و روح سرکشم بی تابی می کند در این جسم رنجورم .

نوشتن برای من سخت است . چون سال هاست که از نوشتن فاصله گرفته ام . از همان ده سال پیش که وارد دانشگاه شدم نوشتن برای دلم را بوسیدم و گذاشتم کنار . آن قدر غرق در فرمول های عجیب و غریب ریاضی و فیزیک شده بودم که دیگر مجالی نمانده بود برای دل بیچاره ام . گهگاه که دل درمانده ام لب به شکوه می گشود بر سرش می کوفتم و ساکتش می کردم که حالا وقت تو را ندارم ... سرم شلوغ است ... تو جز عقب ماندگی برایم حاصلی نداری ...

همیشه مغرور بودم که بر احساساتم مسلطم و پادشاه عقل بر سرزمین وجودم حکمرانی می کند و دل در سینه ی تنگ من مجال آه کشیدن هم ندارد ...

تا این اواخر ....

تا این اواخر که دیگر خسته شده ام ... دیگر به ستوه آمده ام از این همه تزویر و تظاهر ... دیگر طاقتم تمام گشته ...صبرم لبریز شده ... بینهایت درمانده ام و به آخر خط رسیده ام ...

شده ام مثل سیب سرخی که از درون کرم خورده است . مثل درخت تنومندی که با کوچک ترین ضربه ی تبر به پهلو به زمین می افتد ... ظاهرم یک چیز می گوید و باطنم یک چیز دیگر .

این اواخر عجیب به هم ریخته ام. نمی دانم احوال بد روزگار است که اینچنین بی تابم کرده و یا سنگینی انبوه معاصی و گناهان این گونه از پایم درآورده . نمی دانم و این ندانستن بیشتر کلافه ام می کند .

..................

و حال آمده ام . با کوله باری از حسرت و اندوه قدم به این دنیای مجازی نهاده ام ....

دنیای مجازی برای من محاسن زیادی دارد . این جا دیگر کسی تو را نمی شناسد تا دوباره درگیر تعارفات دست و پا گیر دنیای حقیقی باشی . این جا راحت حرفت را می زنی . زشت یا زیبا فرقی نمی کند . شعرهای دست و پا شکسته ات را می سرایی بی وزن و بی قافیه بی آن که کسی توبیخت کند یا طعن و کنایه ات بزند ...

این جا شاید دوستانی بیابی که از دیار پاکی ها با تو سخن بگویند . دستت را بگیرند و از حضیض ناامیدی ها تا اوج امیدواری ها پروازت دهند بی آن که از رسوایی هایت با خبر باشند ....

این جا شاید آخرین فرصت من باشد . گاهی صدای گام های مرگ را پشت سرم می شنوم و می ترسم قبل از آن که برای رفتن مهیا شوم مهلتم به اتمام رسد و مسافر بی توشه ی آخرت گردم .....

آمده ام تا شاید این بار دعای خیر ساکنان این دیار بدرقه راهم باشد و زلال اندیشه های نیکشان راهگشای زندگانیم گردد ....

سه شنبه 27 دی 1390 - 8:47:52 PM